نیکول پاشینیان” نخست وزیر جمهوری ارمنستان امروز /12 نوامبر/ در پیامی خطاب به مردم گفت:ملت گرامی، خواهران و برادران، ارمنستان و ملت ارمنی روزهای بی نهایت سختی را می گذراند. در قلب های همه ما اندوه و در چشمان همه ما اشک و در روح و روان همه ما درد و رنج حاکم است. خاتمه جنگی که در 27 سپتامبر آغاز شد با امضاء سندی چون اطلاعیه مشترک 10 نوامبر بین نخست وزیر ارمنستان، رؤسای مشترک روسیه و آذربایجان، در اصل منجر به یأس و نومیدی نزد عموم مردم و مسایل متعددی شده که پاسخ آنها در وهله اول از اینجانب انتظار می رود. به چه دلیل چنین سند غیرسودمندی برای ارمنستان به امضاء رسید؟ این امر در شرایطی رخ داد که ستاد کل نیروهای مسلح جمهوری ارمنستان گزارش می داد که در اسرع وقت باید جنگ را متوقف کرد، و اما رئیس جمهور آرتساخ هشدار می داد که اگر عملیات نظامی متوقف نشوند، در طول چند روز و بر حسب برخی سناریوها حتی در عرض چند ساعت امکان دارد استپاناکرت را از دست بدهیم. البته بسیاری از افراد می توانند اذعان دارند که دیگر هادروت و شوشی را از دست داده بودیم، امکان داشت استپاناکرت را هم از دست بدهیم و از این امر تغییر چندانی حاصل نمی شد. اما واقعیت امر کمی متفاوت بود، زیرا اگر استپاناکرت را از دست می دادیم که بنا به بیانات علنی آرائیک هاروتیونیان رئیس جمهور آرتساخ در آن لحظه در مجموع بی دفاع بود، پس از آن دیگر از دست دادن آسکران و مارتاکرت اجتناب ناپذیر، و البته کاملاً قابل پیش بینی بود، زیرا این شهرها زمان آغاز جنگ در پشت جبهه بودند و بسیار دورتر از خط مقدم، و بدون ساختارها و استحکامات دفاعی، و همچنین بدون نیروهای با توان رزمی بالا که بطور واقع بینانه ای بتوانند اقدام به دفاع از آن شهرها نمایند. و اما پس از سقوط آن شهرها چه رخ می داد؟ مناطق دفاعی دوم، سوم، چهارم، پنجم، ششم و هفتم ارتش تدافعی در محاصره دشمن قرار می گرفتند و این بدان معنا بود که حدود 20 هزار سرباز و افسر در حلقه نیروهای دشمن واقع شده و قربانی یا اسیر شدن آنها اجتناب ناپذیر بود. در چنین شرایطی قابل درک است که سقوط مناطق کارواجار و کاشاتاق حتمی بوده، منجر به فاجعه ای تمام و کمال می شد. بسیاری از افراد بر حسب منطق زمان می توانند این سؤال را مطرح کنند که چرا من در لحظه امضاء این سند تا این حد نگران امنیت سربازان ما بودم و چرا قبل از آن به این اندازه نگران نبودم؟ موضوع آن است که در اصل مهمترین عملکرد فرمانده طرح مسایلی برای سرباز است که دارای هدف مشخص تاکتیکی یا راهبردی است و فرمانده آن مسایل را با این درک مطرح می سازد که اجرای آنها امکان دارد منجر شود به کشته شدن سرباز، کشته شدن سرباز به پاس میهن. عملاً در نقش فرمانده کل قوا، از روز اول آغاز جنگ چنین مسایلی را برای ارتش و نیروهای مسلح مطرح کرده ام. اما زمانی که با وضعیتی مواجه می شویم که سرباز به هیچ نحوی قادر به تأثیرگذاری بر روی روند آتی رویدادها نیست، دیگر این سرباز نیست که باید فدای میهن شود، بلکه میهن است که باید به پاس سرباز تن به از خودگذشتگی دهد، فرمانده به جای اینکه به سرباز دستور قربانی شدن بدهد باید خودش فدای سرباز شود. من با چنین آگاهی این سند را امضاء کرده ام و هنگام امضاء این سند درک کرده ام که احتمال قربانی شدن شخص خودم بی نهایت بالا است، نه تنها از لحاظ ی بلکه از نظر جانی، اما زندگی 25 هزار سرباز مهمتر بود، و گمان می کنم برای شما هم همینطور. جان سربازانی در معرض خطر بود که خدماتی بی شائبه به میهن کرده بودند، و البته این سربازان از هیچ فرصتی برای تأثیرگذاری بر روی وقایع جاری در پشت جبهه برخوردار نبودند، در پشت جبهه دیگر چنان نیروهای رزمنده ای حضور نداشتند که بطور واقع بینانه ای قادر به تأثیرگذاری بر روی اوضاع باشند، و لذا زمان آن فرا رسیده بود که فرمانده زندگی خود را هم از نظر جانی و هم ی برای آن سربازان به مخاطره اندازد. زمان میهن فرا رسیده بود که به پاس سربازی که برای میهن از هیچ چیزی دریغ نکرده بود، ایثارگری نماید، و من این سند را با همین آگاهی امضاء کرده ام.
منبع:آرم رادیو
اختصاص مالیات شرکت مس سونگون برای احداث و تکمیل اتوبان «تبریز ـ ارمنستان»
افتخار آفرینی گروه موسیقی «کهن ساز» ایران در کشور ارمنستان
ایروان نیز تحت فشار تحریم های آمریکا علیه ایران است
سرباز , ,نیروهای ,امضاء ,شدن ,میهن ,کرده ام ,بود که ,است که ,این سند ,از دست ,آنها اجتناب ناپذیر ,رئیس جمهور آرتساخ
درباره این سایت